Bus met zwarte streep

Iedere cultuur heeft zijn eigen ritueel rondom de dood.
Donderdag kwamen wij in de hal van het Atrium 3 vrouwen tegen die pauze hadden. Ze gingen lunchen bij Padjak de Smeltkroes een Javaans Surinaams restaurant.
Hun moederland is Wit Rusland, Suriname en Nederland. Na een korte introductie over onze rituelenkar kwamen we uit op begrafenissen.

De mevrouw uit Wit Rusland (Russisch Orthodox), vertelde ons dat de kist in het midden van het huis staat. Zij vond het allemaal behoorlijk naargeestig vooral de zware klassieke muziek die er bij hoort. Dan wordt de kist naar buiten gedragen en, aangezien de begraafplaats meestal een eind van het huis is, in een stoet, met het orkest voorop, de straat uitgelopen waar een gele bus met een zwarte streep staat te wachten om naar de begraafplaats te rijden. Oh ja, bij begrafenissen geef je een even aantal bloemen, dus geef bij gewone gelegenheden altijd een oneven aantal. Bij begrafenissen mogen ook geen witte kleren worden gedragen en spiegels moeten worden bedekt met een laken, dit om de geest met de overledenen mee te laten gaan.
De Surinaamse mevrouw vertelde bijna het tegenovergestelde. 'Bij ons wordt vrolijke muziek gedraaid en flink geswingd, zelfs de kist wordt gewiegd op de maat van de muziek. Acht dagen lang komt iedereen naar de nabestaanden, ze koken voor je, ze zingen en vertellen verhalen over de overledene er wordt behoorlijk wat afgelachen, en voor 24:00 mag je niet weggaan.'
De Nederlandse vrouw vertelde over Sjivve, dit is Joods voor zeven en doelt op de zevendaagse rouwperiode die volgt op een begrafenis. Sjivve geldt voor de zeven verwanten in de eerste graad: vader, moeder, zoon, dochter, broer, zus en echtgenoot/echtgenote; dus niet grootouders en kleinkinderen. In deze rouwperiode worden de dagelijkse activiteiten van de rouwenden onderbroken en 'zit' men sjivve, op een krukje of een kussen op de grond. Familieleden en kennissen komen dan langs om de rouwenden te condoleren en voor hen te koken.

De bus met de zwarte streep deed ons denken aan de rouwband, een overblijfsel van de oorspronkelijk zwarte kleding die werd gedragen na een sterfgeval. De rouwband werd vroeger alleen door mannen gedragen. Tegenwoordig wordt deze nog gedragen door sportploegen die hiermee de laatste eer bewijzen aan de overledene.